‘Het waddengevoel nog even vasthouden.’ Met dit voornemen sta ik op het achterdek van het grote schip dat mij vanuit Terschelling weer terugbrengt naar het vaste land.

Springtij Forum 2023. Het was intens. De harde wind heeft me bijna omver geblazen, de koude regen heeft me laten rillen en het gevoel van achter de feiten aanlopen, een gevoel dat veel duurzame professionals met mij delen, heeft me harder laten fietsen, meer gesprekken laten voeren en beter mijn best laten doen, ook op momenten dat ik al moe was.

Tijdens de buitensessies knalden de regenspetters op de tentdaken en liet de wind het doek zo hard opwaaien dat je soms niet meer kon verstaan wat degene naast je zojuist had gezegd. Het was alsof de natuur van buiten op de deur bonkt om nog eens extra te benadrukken hoe urgent het is om iets aan de klimaatproblematiek te doen.

En ik ben het ermee eens. We hebben geen tijd meer te verliezen, want we zijn al te laat. En ik maak me de laatste tijd steeds vaker zorgen over het feit dat veel wordt gepraat en weinig wordt gedaan. Of over polarisatie binnen de duurzaamheidswereld, waardoor de transitie niet versnelt maar waardoor veranderenergie onnodig wordt verspild.

Ik kom steeds weer tot dezelfde conclusie: We moeten harder! Tekenend dan ook dat de workshop over het bouwen van een post-groei bedrijf (een bedrijf dat niet wil groeien maar focust op het floreren van medewerkers en de omgeving) om drie voor twaalf van start ging.

En ook Springtij zelf had dit jaar aandacht voor het tempo van de transitie naar een duurzame economie: ‘De tijd is aan ons. Laten we durven.’ was het thema van deze editie, om beslissers bewust te maken dat zij aan zet zijn om juist nú in actie te komen. Of zoals Piet Noordenbos een Terschellings spreekwoord citeerde: ‘Wie kruipt zal nooit struikelen.’

Maar nu, hier op dit achterdek is het stil. En terwijl de contouren van de Brandaris steeds kleiner worden ben ik rustig. Is er dan iets veranderd de afgelopen drie dagen? Misschien heeft het waddengevoel haar intrek genomen.

Het waddengevoel is voor mij een innerlijke kalmte die iedere keer ontstaat als ik de getijden zie komen en vertrekken, als de warme zon door de wolken breekt en bovenal als ik voel dat ik als mens echt onderdeel uitmaak van de natuur.

Door dit besef worden gesprekken mogelijk die ik anders niet zo snel zou durven voeren. Over samen zoeken, over kwetsbaar zijn, en, dit jaar nieuw voor mij, ook over twijfelen. Het waddengevoel heeft mij ook deze keer weer vertraagd. Ik ben opnieuw gaan nadenken over onderwerpen waar ik eigenlijk al veel over dacht te weten.

Ik heb de twijfel toegelaten. Ik heb het ongemak van niet weten waar we naar toe moeten tot me laten doordringen en ik heb het – rustig – met anderen gedeeld. Mijn inzicht van deze Springtij editie is, dat ook als de urgentie hoog is, het soms belangrijk is om even stil te staan. Dat stilstaan kan ik persoonlijk moeilijk verdragen. Tot nu toe vond ik stagnatie de grootste vijand van verandering.

Maar zonder vertraging geen ruimte voor verdieping. En door die verdieping heb ik écht contact gemaakt met mensen die zich ook voor duurzaamheid inzetten. Dit geeft me het gevoel dat ik niet langer alleen sta met de intentie iets te doen, maar dat we daadwerkelijk nu samen de volgende stap gaan zetten.